Styl industrialny

Obydwa style wywodzą się z okresu recesji lat 50. W Stanach Zjednoczonych, kiedy to na rynku nieruchomości pojawiło się wiele opuszczonych fabryk, magazynów, hal produkcyjnych. Ich zagospodarowanie i zamieszkiwanie przez biedniejszą część społeczeństwa, wśród których byli również artyści, spowodowało narodzenie się nowych stylów: industrialnego i loftowego.

Cechą obu stylów są duże i wysokie, nieograniczone wydzielonymi ściankami, przestrzenie, z równie dużymi oknami, przez które wpada dzienne światło. Ściany surowe, zwykle wykończone betonem lub cegłą z odkrytymi elementami instalacji elektrycznej i hydraulicznej. Oświetlenie zwykle stanowią stalowe lampy „pofabryczne” lub odkryte żarówki w samych oprawach. Wyposażenie, to meble z „historią” z elementami stali lub drewniane.

Dodatki i kolorystyka rozróżniają obydwa style.

W industrialnym jest więcej surowości: niewiele dekoracji, na ścianach możliwe grafiki i plakaty przedstawiające stare maszyny, urządzenia, fabryki. Wnętrze jest jasne, ale dominujące kolory, to ciemniejsze i wyraziste czerwienie, granty i bordo.

W stylu loftowym grafiki będą bardziej kolorowe, często malowane. Wciąż jasne wnętrze jest ożywione delikatnymi pastelami, np. niebieskim czy żółtym. Wnętrze ocieplone miękkimi tekstylnymi dodatkami, w których dominują poduchy i dywany, tekstylne abażury lamp. Nieodzownym elementem są też żywe rośliny, których w stylu industrialnym się nie spotyka.

Poniżej projekty wnętrz, w których wiodącym stylem jest styl loftowy.